Wennen

Vandaag internetmogelijkheid gevonden; buiten, op het winderige dak van ons logeeradres via de wifi van een nabije buur, dus het posten kan van start.
Allereerst onze reis. Ondanks dat onze tickets niet klopten, mochten we toch mee. Dank je wel, Brussels Airlines. Wel iets wat ik nog mag uitzoeken, voordat we naar huis gaan (als dat kan met onze huidige ticket. En na een goeie vlucht en een lange wacht bij de douane i.v.m. de nieuwe visaverplichting arriveerden we rond half 7 bij de familie van Abou.
Het is altijd weer even (lees: een paar dagen) wennen aan deze omgeving. In het huis van moeder wonen vele gezinnen in één= of tweekamer-woningen. Primitief en dus echt geen vakantieomgeving. Drukte door kindergehuil, schreeuwende moeders, rondrennende geiten, kletterende pannen en nog ergens moskeegeluiden verderop. Na ons geïnstalleerd te hebben door bedden op te maken, muskietennetten te hangen, w.c.bril te installeren, ventilators te plaatsen en bagage enigszins te organiseren, kregen we nog een maaltijd geserveerd en konden we daarna gaan slapen. Toch wel even wennen met deze warmte.
De eerste dag doorgebracht met opruimen en inrichten en de eerste bezoekjes van familie. We stellen Kuljuru Keso nog even uit. De jongens vermaken zich al prima en storten zich enthousiast op hun huiswerk. Wel nog alles binnen de veeilige muren van onze kamer, want het is toch ook voor hun wel even wennen. Ik instrueer ze zich goed in te smeren voor de muggen i.v.m. malaria. En het belang van schoon flessenwater te drinken, ook met tandenpoetsen. Ze doen dit dus meteen trouw.
Woensdag komt Kardiathou Bollo langs, voorzitster van Association Kuljuru Keso. Ze heeft de papieren bij die ze van Balde, onze manager heeft gekregen. Hij is er een paar maanden geleden mee gestopt. Gelukkig is nu alles rond en officieel. We zullen deze weken gaan bespreken hoe de vrouwen hier het verder kunnen draaien.We spreken af dat donderdag de meest actieve deelneemsters van Diamaguene langs komen om e.e.a. door te spreken.
Donderdagochtend liepen we met onze jongens naar zee, zo' n 20 minuutjes lopen van het huis van moeder. Het blijft frustrerend om te zien onderweg, de grote hoeveelheden rotsooi en plastic afval in, op en om de straten. Ik geloof niet dat ik ergens een vierkante meter heb gezien zonder iets van afval in zich. En dan is het strand eigenlijk nog het ergste. Het strand, geen toeristenstrand maar gewoon werkstrand van de aanwonende vissers, is bezaaid met afval. Je kan hier beter naar de grond blijven kijken, om nergens in te stappen. Terwijl de jongens spelen in de branding met het wegspoelende zand, komt er een kind aangelopen met een volle afvalbak, om die vervolgens langs hun neer te kiepen. Hun prullenbak: de zee. Een wereld van verschil. Au. Het is niet lang aan te zien, we gaan snel genoeg en beloven de jongens binnenkort naar een ander (toeristen)strand te gaan. Het is niet anders.
Tegen de avond komen de dames van Kuljuru Keso. Samen met Abou bespreek ik met hen hoe het gaat met Kuljuru Keso. Hij vertaalt naar Pular, terwijl Kardiathou Bollo vervolgens voor een paar dames ook naar Wolof vertaalt. Zo is het te doen, maar zonder Abou als vertaler, ben ik hier behoorlijk beperkt. Heel erg vervelend, zeker voor mij. Maar goed, het lukt zo dus wel. We maken afspaken om een aantal andere groepen te gaan bezoeken, Kardiathou zal dit regelen. Verder willen ze graag als bestuur of als actieve growp in Diamaguene het heft in handen nemen en zelf Kuljuru Keso te gaan managen. Er is dan nog wel een probleem van communiceren met ons in Nederland. Graag wil ik dat er iemand via email met ons communiceert. Ook wil ik graag van elke nieuwe training fotoś zien, ook op Facebook. Aangezien de vrouwen niemand hierin onderlegt zijn, beloof ik te gaan kijken of ik hier iemand voor kan vinden die hen hier bij kunnen helpen. Er zijn sinds dit jaar nl een paar expatvrouwen betrokken/geïnteresseerd in Kuljuru Keso. Ik zou hen kunnen vragen hen hier bij te helpen. Ik heb een afspraak met een van hen op maandag a.s..
Mijn indruk van de vrouwen is dat ze nog steeds enthousiast zijn, maar dat ze de laatste tijd niet erg geholpen zijn door onze manager. Ik beloof ze nog een bijspijkerles in het maken van ballen. Verder zullen we elkaar nog een paar keer zien bij de ontmoetingen in de wijken.
Die avond is Baydi ziek. Niet prettig. Maar gelukkig herstelt hij snel, de volgende ochtend voelt hij zich weer een stuk beter.
Nu is het vrijdag. Abou heeft internet gevonden bij een internetcafé. Die hebben hem de code geveen van ' iemands' wifi in de buurt. Kun je gewoon gratis op internet, al is het dan wel ergens op straat met onze tablet. Helemaal op zń Afrikaans.