Lange rit naar "Djoulmadji"

Maandag zijn we naar Goree geweest en daar een lekker ontspannen dag gehad met lekker strand en eten. Het was er lekker rustig in vergelijking met het drukke Dakar en ovallend genoeg ook een stuk schoner. Hier waren overal prullenbakken aanwezig. Het zal mogelijk met het toeristische karakter van het eiland te maken hebben.

Dinsdag terug naar Diamaguene om in te pakken voor de reis van woensdag. We zouden op tijd vertrekken, dus ik wilde alles ingepakt hebben.
We hadden een minibusje geregeld die ons naar Fouta zou brengen. Die zou er om 7 uur zijn, maar kwam pas om 8 uur. Vervolgens konden we volgens oma toch niet zonder ontbijt vertrekken en uiteindelijk vertrokken we pas om half 10. Ik hoopte voor het donker te arriveren, maar ik had me duidelijk vergist in de af te leggen afstand. Ik denk dat het wel 700 km was, die we in 1 dag af moesten leggen en dat in een Senegalese kwaliteit-bus (zonder km-teller en als bankjes vermomde planken). Voor het donker gingen we dus echt niet halen en dat is niet fijn als je dan het ergste stuk weg met potholes nog moet hebben. De kinderen hebben uiteindelijk wel wat geslapen en om 22.30 uur kwamen we dan eindelijk aan.
Onderweg wel genoten van het prachtige Afrikaanse landschap vol acacia's en uitgestrekte steppe. Hoe mooi de grond en hemel kleurde tijdens de zonsondergang, dat wil je elke avond wel meemaken, prachtig.

Na een warm ontvangst door een heleboel familieleden en het ophangen van onze muskietennetten was het heerlijk eindelijk te kunnen gaan slapen.

Vanmorgen bleek dat we weer in een heel andere omgeving terecht waren gekomen. Dloulmadji (echte naam is Ndouloum Adji Ndiambe, maar zo spreek je het uit en het schrijft makkelijker) is een dorp en bestaat uit een heleboel familiebehuizingen. Dat wil zeggen dat hele families op een stukje grond wonen met ieder een eigen kamer of huisje. En het heeft een binnenplaats, waar zo'n beetje alles gebeurd. Ik krijg er zelf niet zo'n zicht op, want ik zie op dit moment heel veel mensen, ook veel mensen die speciaal voor ons zijn gekomen om ons te begroeten.

Dat is dus een beetje hoe vandaag de dag eruit ziet; veel mensen die een hand komen schudden en dan vaak weer vertrekken. Verder wordt er veel gekletst en is het irritant dat ik de taal (het Pular) niet spreek. Je hangt er maar een beetje bij dan.

Maar goed, het is wel fijn dat we hier wat ruimte hebben en dat de kinderen makkelijker naar buiten kunnen.
Morgen wordt er een eerste bijeenkomst georganiseerd voor geinteresseerde deelnemers voor de cursus. Het zal allemaal wat anders gaan lopen als in Dakar en ik ben dus benieuwd.
Ik ga nu nog maar even socializen of in ieder geval mijn best doen.